16 Φεβρουαρίου 1943: Η μεγάλη σφαγή στο Δομένικο Ελασσόνας!
Το Δομένικο Ελασσόνας είναι ένα από τα χωριά της πατρίδας μας, που μαρτύρησε την εποχή της γερμανικής και ιταλικής κατοχής και το οποίο, ενώ ξεχωρίζει για την μακραίωνα ιστορία του (6800 π.Χ. ως σήμερα), εν τούτοις παραμένει άγνωστο στους πολλούς Έλληνες -τους μακράν και τους εγγύς. Και θα παρέμενε έτσι, αν δεν το έβγαζε στην επιφάνεια η εθνική υπερηφάνεια και ο ηρωισμός των κατοίκων του, προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση στην επέλαση του Άξονα (1943) και υποκείμενο σε αιματηρές θυσίες…
Ήταν Φεβρουάριος του 1943 όταν έφθασε η πληροφορία στο αρχηγείο των ανταρτών του ΕΛΑΣ -που είχαν έδρα την ΟΞΙΑ- ότι οι Ιταλοί κατακτητές, ορμώμενοι από Λάρισα και Ελασσόνα, θα έκαναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Όλυμπο. Έτσι οι αντάρτες αποφάσισαν να τοποθετήσουν στον δημόσιο δρόμο (Λάρισας-Ελασσόνας) ενέδρα και να τους χτυπήσουν!
Τρία τμήματα ανταρτών συγκεντρώθηκαν στην θέση ΜΑΥΡΙΤΣΑ (μεταξύ Δομένικου και Μυλόγουστας). Στις 10 το πρωί κάνει την εμφάνισή της η ιταλική φάλαγγα 6 αυτοκινήτων, με 130 Ιταλούς στρατιώτες περίπου και δύο προπορευόμενους μοτοσικλετιστές, κινούμενη προς Ελασσόνα. Η μάχη άρχισε και με τα πρώτα πυρά ο ένας μοτοσικλετιστής σκοτώθηκε επιτόπου, ενώ ο άλλος κατόρθωσε να διαφύγει προς τον Τύρναβο όπου και ειδοποίησε για ενισχύσεις. Σε λίγο εμφανίστηκαν ιταλικά αεροπλάνα, που είχαν απογειωθεί από το αεροδρόμιο της Λάρισας και πετώντας χαμηλά βομβάρδιζαν θέσεις των ανταρτών, αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν προς τα ορεινά. Οι απώλειες των Ιταλών ανήλθαν στους 9 νεκρούς -μεταξύ των οποίων ένας αξιωματικός που υπέκυψε στα τραύματά του στη Λάρισα- ενώ των ανταρτών μόνο στους 2 τραυματίες. Ορισμένοι κάτοικοι του Δομένικου έφυγαν αλλά οι περισσότεροι έμειναν.
Όπως ήταν φυσικό, το χωριό κυκλώθηκε από πολλές ιταλικές φάλαγγες, που κατέφθασαν με 40 αυτοκίνητα ειδοποιημένες από τον διασωθέντα μοτοσικλετιστή, και άρχισαν να εκτελούν αδιακρίτως οποιονδήποτε έβρισκαν μπροστά τους. Η Κωνσταντινίδου Βαρβάρα και η Μπαράκου Κατερίνα μη μπορώντας να διαφύγουν, λόγω ασθενείας, εκτελέσθηκαν μέσα στα σπίτια τους!
Ο διοικητής της Μεραρχίας ΠΙΝΟΡΕΛΟ (που στάθμευε στην Λάρισα) Αντιστράτηγος Μπενέλι, αφού λήστευσε κυριολεκτικά τις αποθήκες τροφίμων, διέταξε να βάλουν φωτιά σε όλη τη κατοικημένη περιοχή!
Στην πλατεία του χωριού συγκεντρώθηκαν οι Δομενικιώτες και με την απειλή των πολυβόλων οδηγήθηκαν στον τόπο της συμπλοκής, στην θέση ΜΑΥΡΙΤΣΑ. Εκεί άρχισαν να ξεχωρίζουν τους άνδρες (14 ετών και άνω) από τα γυναικόπαιδα και τους πολύ ηλικιωμένους. Στην συνέχεια διέταξαν τα γυναικόπαιδα να βαδίσουν προς το διπλανό χωριό ΑΜΟΥΡΙ για διανυκτέρευση. Αμέσως μετά, με ονομαστική κατάσταση που τους είχε παραδώσει ο διορισμένος Πρόεδρος του χωριού Νικόλαος Χώτος, έβγαλαν από τη γραμμή τους αδελφούς Ζάγκα και εκτέλεσαν πρώτα τον Γεώργιο με στιλέτο, κόβοντάς του την καρωτίδα. Ο δεύτερος -ο Βαγγέλης- πιάνοντας το χέρι του Ιταλού, ζήτησε και εκτελέστηκε με τουφέκι. Στην συνέχεια, αφού θανάτωσαν άλλους 20 περίπου, τους υπόλοιπους, με το πρόσχημα πως τους πάνε για ανάκριση στα κεντρικά της Λάρισας, τους φόρτωσαν σαν ζώα στα στρατιωτικά καμιόνια. Καθ’ οδόν πετούσαν κάτω 2-3 αιχμαλώτους, τους οποίους πυροβολούσαν εκείνοι που ακολουθούσαν.
Σταμάτησαν στην Μυλόγουστα (σημερινό Μεσοχώρι), έκαψαν εκεί περίπου 80 σπίτια και σκότωσαν ανύποπτους περαστικούς ή εργαζόμενους στα κτήματά τους. Ευτυχώς που οι περισσότεροι κάτοικοί του ενημερώθηκαν εγκαίρως και εγκαταλείποντας τα σπίτια τους γλίτωσαν.
Πλησίαζε το σούρουπο όταν οι «αιχμάλωτοι» του Δομένικου κατάκοποι από την αγωνία, την ταλαιπωρία και την θλίψη, πορεύονταν προς το άγνωστο, ώσπου στις 10.30 το βράδυ, έφθασαν στην θέση ΚΑΥΚΑΚΙ (εκεί που σήμερα βρίσκεται το μνημείο με τον μεγαλόπρεπο λευκό σταυρό).
Τότε ήρθε η διαταγή από τον εγκληματία πολέμου και αιμοβόρο φασίστα ΜΠΕΝΕΛΙ για την εκτέλεσή τους. Και χωρίς χρονοτριβή, στις 12 τα μεσάνυχτα, οι εντολές άρχισαν να πραγματοποιούνται. Ανά επτά (7) άτομα οδηγήθηκαν σε παρακείμενο ανάχωμα και δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ χωρίς να ξεχάσει ο επικεφαλής να δώσει την χαριστική βολή.
ΠΕΡΡΑΙΒΙΑ 