Το κρέμασμα των σκύλων
Στα Θεσσαλικά Χρονικά -1- διαβάζουμε από τον δάσκαλο Αθ. Παπανικολάου, ο οποίος καταγόταν απο τα Γιαννωτά, ότι στα χωριά του Αμάρμπεη της επαρχίας Ελασσόνας, μέχρι το 1930 περίπου, την Κυριακή της Τυρινής, αναβίωνε ένα αποτρόπαιο έθιμο: το κρέμασμα των σκύλων.
Το έθιμο εγκαταλείφθηκε επειδή θεωρήθηκε βάρβαρο και αναχρονιστικό. Το 1960, ωστόσο, αναβίωσε στο χωριό Λυκούδι, ίσως επειδή, όπως αναφέρει ο συντάκτης του άρθρου, μία μερίδα παλιών κατοίκων «οί ειδικοί σκυλοφάηδες», να το διατηρούσαν ζωντανό στη μνήμη τους.
Εκείνη την ημέρα, περίπου δεκαπέντε σκυλιά δοκίμασαν την κρεμάλα. Η δικαιολογία των σκυλοφάηδων ήταν ότι αφενός δεν παθαίνουν τίποτα τα σκυλιά, αφού σκυλιά είναι και αφετέρου ότι έτσι δεν τα τρώνε οι ψύλλοι και αν είναι κάποιο παλαβό θα λογικευτεί.
Παλιότερα, ακόμη και οι Τουρκοι απορούσαν με το έθιμο αυτό και η απάντηση των σκυλοφάηδων ήταν ότι είναι τσοπανόσκυλα τα οποία έφυγαν από το κοπάδι και τα κρεμούσαν για να φοβηθούν και να επιστρέψουν σε αυτό.
Σύμφωνα με τον γράφοντα η δικαιολογία αυτή δεν ευσταθούσε διότι τα σκυλιά δεν συμπεριφέρονται έτσι και είναι στη φύση τους να είναι πιστοί φίλοι του ανθρώπου. Μερικές φορές, μάλιστα, γινόταν κατά λάθος το κακό και ξέσπαγε μεγάλος καυγάς μεταξύ των σκυλοφάηδων και του ιδιοκτήτη του σκύλου.
Τα άπιστα σκυλιά, λοιπόν, τα κρεμούσαν αλύπητα και ο αρθρογράφος επιχειρεί να αναζητήσει την πηγή αυτής της πρακτικής: θα ήταν η απλή ψυχαγωγία ή η εκδήλωση μίσους για τα «άπιστα σκυλιά» που θα συμβόλιζαν τον προαιώνιο εχθρό, τον Τούρκο;
Εάν συνδυαστεί, μάλιστα, ότι το έθιμο τελούνταν στην αρχή της Άνοιξης, παράλληλα με την αφύπνιση της φύσης, ίσως να είχε σκοπό τη διαιώνιση του μίσους κατά του τουρκικού ζυγού και τη μελλοντική ανάσταση του Έθνους.
-1- Θεσσαλικά Χρονικά, Έκτακτος Έκδοσις 1881-1961, Αθήναι 1965, σ.σ. 567-570.
ΠΕΡΡΑΙΒΙΑ 